16 Bestralingen

Voorbereiding

Nadat Jannicke en ik terug waren uit Ibiza, werd ik opgeroepen door het AVL om een scan te laten maken voor het bestralingsplan. Ik werd daarbij ook meteen gemarkeerd met rode lijnen op mijn lijf. Een soort landkaart werd er getekend. Normaliter worden er een stuk of 4-6 tatoeage punten gezet zodat zij makkelijker kunnen aflezen op welke punten zij moeten bestralen. Zo’n brandmerk zag ik niet zo zitten. Na een paar telefoontjes bleek dat er ook een optie was om dit niet te doen. Dan hoefde zij alleen de lijnen bij te houden. Aangezien ik daar toch elke dag kwam (behalve in het weekend) was dat geen probleem. Een week later was het bestralingsplan klaar en mocht ik beginnen met de bestralingen.

1ste bestraling

Deze eerste keer ging Robert, Jannicke en mijn vader mee. Hij heeft zich ook meteen diezelfde dag kunnen laten testen in het AVL om bevestigd te krijgen dat hij degene is die de BRCA1 mutatie heeft. En in de tussentijd heeft hij inderdaad het bericht van ze ontvangen dat hij degene is die dit aan Jannicke en mij heeft doorgegeven.
Iets wat we al wisten, maar nu toch officieel bevestigd werd. Mijn vader woont nu in Zweden, en daar zijn ze helaas niet zo vlot met het uitvoeren van deze test. Gelukkig kon hij dit alsnog bij het AVL laten doen.

Ik mocht mij melden bij de balie van de Radiotherpie. Daar kreeg ik een sticker met de data voor de komende week waarop ik verwacht werd. Ik had een vaste ruimte waar ik mijn bestralingen plaats vonden. Het AVL werkt met een handig systeem. Als ik mijn kaartje scan bij de afdeling, weten ze dat ik er ben en zo houden ze rekening met degene die er al zijn zodat je niet hoeft te wachten op iemand die bijvoorbeeld wat later is. Het is daar echt lopende band werk dus is het fijn dat je niet onnodig extra lang hoeft te wachten.

Jannicke en mijn vader waren naar de klinisch genetica om de bloedtest te laten doen. Robert en ik werden de radiotherapie ruimte ingeroepen. Daar kregen we een kleine rondleiding hoe het dan in de praktijk in zijn werk gaat. Pffff, nu gaat het dan echt gebeuren dacht ik. Dat was toch even een moeilijk momentje. Daarna ging ik de koude ruimte in en mocht ik op de harde en koude plank liggen met mijn armen boven mijn hoofd in de beugels. Twee medewerkers zorgen ervoor dat ik in de juiste positie lig. De eerste paar bestralingen maken ze eerst een scan om te zien of ik op de juiste manier lig zodat de bestraling zo nauwkeurig mogelijk gedaan wordt. Wanneer de bestraling dan begint, wordt er door de microfoon gezegd wanneer ik mijn adem in moet houden, Dat duurt elke keer een kleine 40 seconden. De “Breath Hold” methode noemen ze dat. Omdat mijn hart in het gebied ligt wat bestraald werd, vragen ze om deze methode toe te passen zodat mijn hart niet mee bestraald wordt, maar wel een stuk van mijn longen. Dat de longen dan beschadigd raken is minder erg dan dat mijn hart beschadigd raakt.
Al snel was ik klaar. Dat was dan nummer 1!

Mal(le) borst

Na de 6de keer werd er een mal gemaakt van het hele gebied wat bestraald werd. Die zou ik de laatste 10 keer op moeten hebben. Zo word ook de huid meebestraald. Deze kap zorgt ervoor dat de bestralingen die normaal diep gaan, nu tot de oppervlakte komt. Dat merkte ik wel meteen aan mijn huid. Die werd erg rood en voelde verbrand aan. Ik kreeg van mijn schoonmoeder de tip om boegembalsem te smeren. Dit hadden ze in het AVL helaas niet dus die kocht ik dan zelf. Nou deze heeft me er heel goed doorheen geholpen! Top spul! Mijn oncoloog van Ter Gooi zei ook dat ze hier zoveel goeie verhalen over hoort. Dan is het toch best gek dat het AVL dit niet aanbiedt. Verder was ik dagelijks heel erg moe. Ik moest weer minstens twee keer per dag plat. Maar dat is ook niet zo gek als je weet dat er weer zoveel cellen kapot gemaakt worden in mijn lichaam. En het bestralingsgebied was ook niet heel klein dus dat helpt dan ook niet echt mee.

Taxi, waarom…!? Shoppen bedoel je 😉

Ik kon kiezen om met de taxi op en neer te gaan of met eigen vervoer. Ik zag het niet zo zitten om in een taxi daarheen te gaan, dan zitten er ook weleens andere mensen in die meegenomen worden en dan zie ik het gesprek al voor me; “Waar heb jij last van? Oh wat erg, nou ik heb dit en dit, en dit!!!” Brrrr, krijg er al meteen de kriebels van als ik eraan denk! Nee hoor, laat mij maar lekker mijn eigen gang gaan. Soms ging ik ook weleens alleen ernaartoe. Heerlijk om alleen in mijn auto ernaartoe te rijden en daarna kijken waar ik dan zin in had. Alleen al om  die onafhankelijkheid te voelen deed me zo goed! Robert en Jannicke gingen meestal mee. En een paar keer zijn er ook vriendinnen mee gegaan. Dat dat gewoon zo kon, was ook heel fijn.
Alle daarop volgende bestralingen flitsten voorbij! Natuurlijk had ik ook mijn momentjes hoor. Het was niet altijd even makkelijk. Maar over het algemeen ben ik er goed doorheen gekomen.

De laatste keer gingen Robert, Jannicke en Benjamin mee! Benjamin kreeg hiervoor vrij van school. Toen we naar binnen werden geroepen, kreeg Benjamin een kleine rondleiding. Hij vond het heel interessant om te zien. Toen ze klaar waren met bestralen, hoorde ik Benjamin door de microfoon zeggen “Je bent klaar mama, heel goed gedaan!” Een betere afsluiter kon ik niet krijgen! Zo liefff!!