Vandaag sta ik even stil bij wat ik precies twee jaar geleden te horen kreeg van de dokter.

“U heeft uitgezaaide borstkanker van de meest agressieve vorm”

Een zin die de meeste van ons alleen te horen krijgen bij een ander. Wat voor de meeste van ons een grote nachtmerrie is waar je niet te veel bij stil wilt staan, echoot bij mij nog vaak genoeg na.

Twee jaar geleden begon de reis waar we niet van wisten waar het zou eindigen. Maar een ding wisten we wel. Dat we er keihard voor zouden gaan. En dat was me nooit gelukt zonder mijn held van een man en mijn lieve familie en vrienden. Want zo’n reis maak je niet alleen, maar met iedereen om je heen die met je mee knokt en toejuicht vanaf de zijlijn. Want wat heb ik daar veel energie en kracht van gekregen.

We zijn nu 16 chemo’s, 16 bestralingen en drie operaties verder. De controles zijn goed en ik kan nu verder. Heerlijk! En in de tussentijd is Robin net 2 jaar geworden en Benjamin bijna 9. Vol dankbaarheid dat ik dit allemaal nog mag meemaken! En kijk elke dag weer uit naar wat voor moois er weer op mijn pad komt. Kom maar door!