Zo’n kleine drie weken geleden was ik bij mijn oncoloog in Ter Gooi om de hormoontherapie te bespreken. Dit omdat Ter Gooi aangaf dat mijn tumor (zwak) hormoon gevoelig is. Het AVL heeft destijds ook de tumor door hun patholoog laten bekijken, en deze gaf in beide gevallen aan, dat deze triple negatief is. Ik zal het nog even zo kort mogelijk uitleggen hoe dat werkt. Als je een hormoongevoelige tumor hebt, dan is de tumor gevoelig voor hormonen, en hier groeit deze dus van. Om de hormonen in mijn lichaam te onderdrukken, geven ze het medicijn Tamoxifen, wat de hormoontherapie is. Deze heeft flink wat bijwerkingen. Daarom adviseerde het AVL in het gesprek wat ik had met de patholoog en de internist oncoloog om deze medicijnen niet te nemen. 1; omdat hun uitslag niet hormoongevoelig is en 2; omdat de bijwerkingen  niet opwegen tegen het effect. Maar, zeiden ze; als ik er voor mijzelf echt “alles” aan gedaan wil hebben, dan begrijpen ze dat ik de hormoontherapie toch neem. Nou ja, voor het laatste heb ik dus gekozen. Ik wil er voor mijzelf en vooral voor onze jongens alles gedaan hebben om mij beter te maken.

Tijdens het gesprek met mijn oncoloog in Ter Gooi hebben we het medicijngebruik even besproken en de volgende operatie. Ze was erg tevreden over mijn huidige gezondheid en bloedwaarden. Daar ging ik dan weer, let the hormons begin! Ik dacht eerst dat ik in een soort van hormoonmonster zou veranderen en thuis een woest en vervelend mens zou veranderen. Maar in plaats daarvan vlakte ik de eerste week een beetje af en had wel wat last van hartkloppingen. Nou prima zo, dacht ik! Als het zo doorgaat, is het wel uit te houden. Maar meteen daarna kwamen de hoofdpijnen, nog veel meer moeheid dan wat ik al had, maagpijn, huilbuien, slecht slapen en niet zo goed kunnen eten. Ik voel me met de dag slapper worden, ik voel me weer een wrak. Terug bij af. Voor deze medicijnen had ik net het gevoel dat ik juist meer energie kreeg. Afspraken met vriendinnen wat me zo goed deed.  Sporten en yoga, ik voelde me eindelijk weer een beetje terug komen in de bewoonde wereld. En nu voelt het net alsof ik weer keihard naar beneden gevallen ben. Afgelopen weekend heb bijna alleen maar op bed gelegen. Zaterdagavond gingen we met vrienden uit eten, met moeite kon ik de helft van mijn voorgerecht op, het hoofdgerecht bleef staan. De afgelopen weken heb ik ook weer veel afspraken moeten afzeggen, waar ik dan ook echt van baalde. Niet alleen omdat ik er in mn hoofd heel graag heen wilde en het mij dan niet lukte om te gaan. Maar ook om de ander teleur te stellen. Dat gebeurd nu toch best vaak. Frustrerend is dat.
Ik belde vanmorgen de oncoloog op om te zeggen dat ik teveel last heb van de bijwerkingen, waarop zij aangaf dat ik er meteen mee kon stoppen. Tot aan de volgende operatie in januari even niets meer zodat mijn lichaam wat rust kan krijgen. Vanmorgen heb ik dan de laatste pil genomen van deze hormoontherapie. Na een week zouden mijn bijwerkingen moeten afnemen. Zou ik dan straks eindelijk genoeg energie hebben om in ieder geval een hele dag voor Robin te kunnen zorgen?

tired