Januari 2017!

We zijn gewoon alweer een jaar verder. Ongelooflijk… na hormoontherapie geprobeerd te hebben, probeerde ik mij zoveel mogelijk te focussen op mijn herstel en om me klaar te maken voor de volgende stap, de laatste stap; de operatie. Ik voelde me erg zwak. Ik voelde me weer keihard onderuit gehaald door die medicijnen. Wanneer iemand alleen al vroeg hoe het met me ging, begon ik al te brullen. Het frustreerde mij ook dat ik de dingen die ik wilde doen niet lukte. Ik moest iig twee keer per dag liggen om de dag een beetje door te kunnen komen. In de tussentijd ben ik regelmatig yogalessen gaan volgen. Ik merk aan alles dat dat zo goed voor mij is. En gelukkig heb ik een fantastische yogadocente gevonden!

Vlak na mijn hormoontherapie dacht ik; wat heerlijk! Ik heb nog twee volle maanden om bij te komen en mij klaar te maken voor de laatste operatie. Op werk kwam ik ook wat vaker, puur om in contact te blijven met mn collega’s en om op hoofdlijnen mee krijgen wat er allemaal speelt. Dat is wel erg fijn! Nou, deze twee maanden zijn dan ook voorbij gevlogen! Zoals alles wat zo snel gaat he…
December was een drukke maar wel hele gezellige maand! 18 december was het Robin zijn eerste verjaardag. Wat een bijzondere mijlpaal was dat. Ons mannetje alweer 1 jaar oud! Dan probeer je terug te kijken naar wat er in dat jaar allemaal gebeurd is. Hoe snel en geweldig goed hij gegroeid is. En natuurlijk de geboorte van hem, en hoe ongelooflijk bijzonder het is, dat hij het gehaald heeft, en er dan ook nog eens niets aan over heeft gehouden! Daarna kwamen de kerstdagen. Deze hebben we met familie gevierd bij ons thuis. Heel erg gezellig was dat met mijn ouders, oom en tante en schoonouders. En oudejaarsavond hebben we bij Jannicke thuis gevierd. En dat hebben we dan ook echt gevierd ja. Super leuke avond was het! Zo klaar met 2016 en helemaal klaar voor 2017! Ik vond het best een moeilijke dag. Het confronteerde mij wel heel erg met het afgelopen jaar. Maar het liet mij vooral beseffen hoe blij en dankbaar ik ben voor de manier waarop het allemaal gegaan. En ik blijf het misschien elke keer weer benoemen, maar zonder dat vangnet wat wij hebben, was ik er echt nooit zo goed doorheen gekomen!

9 januari – De operatie

De schoolvakantie was voorbij, en het was dan eindelijk zover. Ik keek er zo naar uit! Eindelijk kon ik een streep zetten door de laatste (grote) stap van mijn behandelplan.
Mijn rechter borst, eierstokken en eileiders werden tegelijker tijd verwijderd. Het was een hele uitdaging om de gynaecoloog, chirurg en plastisch chirurg bij elkaar te krijgen. Maar na aardig wat telefoontjes en afspraken was het dan eindelijk bevestigd. Yes!
De donderdag ervoor heb ik met Jannicke een relaxdag gehad met een privé yoga les en een heerlijke massage. En het weekend ervoor zijn Robert en ik een nachtje weg geweest naar een hele leuke B&B in Lieren. Ik ging ook echt heel relaxed de operatie in. Ik wilde er ook net zo goed in gaan als de vorige keer. Dat vond ik heel belangrijk. Van te voren was met het hoofd van de afdeling waar ik zou komen te liggen afgesproken dat ik een kamer kreeg met twee bedden zodat Jannicke kon blijven slapen. En dat de nare verpleegkundige van de vorige keer absoluut niet aan mijn bed zou komen. (ja, ze werkt er nog steeds!)

Om 7:00 kwamen Robert, Jannicke en ik aan bij Ter Gooi Hilversum en de camera ploeg van de AVRO TROS stonden ons bij de hoofdingang op te wachten. Zij volgen Jannicke en mij (samen met nog een aantal andere dames) om een documantaire te maken over BRCA dragers. Met dit programma willen ze BRCA wat meer bekendheid geven en zo laten zien hoe verschillende  dragers hiervan ermee omgaan en met welke keuzes en gevolgen zij te dealen hebben. Wanneer het uitgezonden wordt, laat ik nog weten!
Al snel werd ik naar de operatie kamer gerold. Daar kwam ik de super vriendelijke anesthesist tegen die bij mijn vorige operatie was en ik zag nog een aantal andere bekende artsen in dat gangetje voor de OK staan. Het leek wel of ik door een winkelstraat liep en allemaal bekende tegen kwam! Nadat ik uitgekletst en uitgezwaaid was, kon het feest beginnen. In de OK was iedereen ook weer super lief en ik werd weer lekker in slaap gebracht. Heerlijk dat ik niets van die operatie mee hoef te krijgen zei ik, en weg was ik. Toen ik bijkwam, kwam mijn chirurg naar me toe om mij te vertellen dat het allemaal goed is gegaan.
Die middag hoefde ik gelukkig al geen morfine meer. Mijn kamer zag er weer super gezellig uit met mooie bloemen en een geweldige poster! Die zie je hier onderaan deze pagina.
Ik kreeg van Jannicke een super gezonde smoothie, en ik begon mij steeds beter te voelen. Die avond heb ik de nachtzuster er van moeten overtuigen dat ze die nacht echt niet bij me hoefde te komen om elke twee uur de controles te doen en uiteindelijk ging ze daarmee akkoord en kon ik doorslapen. En je hersteld natuurlijk het beste als je slaapt, dus de volgende dag vroegen ze mijn pijn score, die was 0 zei ik, dus mocht ik eind van de ochtend al naar huis! Twee dagen later gingen we weer naar het ziekenhuis om bij Jannicke te kunne zijn. Zij liet die dag oa haar eierstokken verwijderen en moest ook een nachtje blijven. Ik kreeg daar ook weer een bed in haar kamer dus kon ik gelukkig bij haar blijven. Daar lagen we dan met zn tweeën. Ik had iig op geen andere plek willen zijn dan daar bij haar. De volgende dag mocht zij ook naar huis. Heerlijk, allebei weer thuis in ons eigen bed!

Uitslag

Het is nu bijna twee weken later na mijn operatie, en ik heb de uitslag van de kweek al binnen. Die is goed! Al mijn weefsel van de borst en van de eierstokken was schoon! Het was wel echt even spannend, want natuurlijk gingen we er wel van uit dat het goed was, maar we hielden er ook wel een beetje rekening mee dat er toch nog iets fout kon zijn. En we moesten een uur lang in de wachtkamer van de arts wachten door de uitloop die zij had. En we vonden haar toch wel zorgelijk naar ons kijken, dus we werden wel een beetje benauwd…. Maar toen we binnen kwamen vertelde ze meteen dat alles schoon was! Pffffff, wat een opluchting! Nu kunnen we dit echt gaan afsluiten een focussen op herstel! Gek idee, dat ik straks weer een “normaal” leven heb. Maar echt normaal zal het nooit worden. Er is een leven voor, en een leven na de diagnose. En laat dat leven nu maar komen! 😀