Zondag, de dag voor de operatie… Kom maar op, ik ben er klaar voor! De jongens sliepen bij opa en oma. Wij moesten daar om 7:15 zijn. Lang leven de slaappillen! Dat heeft wel iets geholpen, maar ik had nog best onrustig geslapen. Ik was heel bang voor de zorg na de operatie maar vooral voor de uitslag van mijn weefsel! Dat is zo alles bepalend voor mijn toekomst. In het ergste geval zat er nog wat, halen ze alle klieren uit mijn oksel weg en wordt ook de tepel weggehaald. Maar in het gunstigste geval zat m’n tepel eraan en hebben ze alleen de gemarkeerde klier weggehaald. Dat hing allemaal af van de test die ze tijdens de operatie doen. Daarnaast wordt er weefsel op kweek gezet wat 5 dagen duurt voordat je de uitslag hebt. Super spannend dus!!!! Toen Robert en ik aankwamen bij het ziekenhuis, kwamen Christina en Jannicke ook. Zo vroeg al! Dus mijn dreamteam was weer compleet! De heks die Jannicke heeft mishandeld na haar operatie (de ochtend na de operatie haar hechtingen boenen) was er gelukkig niet. Ik zei tegen Benjamin dat heksen toch wel bestaan! God wat heb ik een nachtmerrie gehad over die sadist! Word er nog naar van als ik eraan denk…… Anyway, het hoofd van die afdeling had ervoor gezorgd dat zij niet bij mij aan bed kwam.

image1

De operatie.. of toch niet?

Nou, daar gingen we dan… in een blauw hesje gehesen werd ik naar de pre-operatiekamer gebracht. Tot aan de deur mochten ze met mij meelopen. In die kamer werd het infuus geprikt, ik wilde dan wel in een hand knijpen, dus zij riep haar collega om mijn hand vast te houden. Zo fijn! Hahah zo grappig, dan is het ook gewoon goed he 😀 Toen bleek de computer een storing te hebben waardoor ze niet bij het netwerk konden komen dus alles lag stil! En het duurde maar….. dus ik dacht, ja, ik wil Robert dan wel even bellen! En daar kwamen ze met z’n drieën aan hoor! hahaha mijn god he… die hele kamer weer op stelten! Heel fijn, want zo ging de tijd een stuk sneller en kon ik nog relaxter de operatie in. En dat lukte ook… Super goed team had ik aan mijn bed! En ik ging ook heel goed de narcose in, want toen ik wakker werd dacht ik, shit! Ik sliep net zo lekker, ik wil doorslapen! 🙂 Ik zag meteen dat mijn tepel er nog aan zat dus ik was al heel blij. En Robert vertelde mij dat de uitslag van die test al goed was! Ze hebben ook maar twee klieren uit mn oksel gehaald! Ok, nu nog de uitslag van de kweek afwachten…. Ik voelde me best goed, erg suf en brak natuurlijk, maar zo opgelucht met het voorlopig goede nieuws! 10% kans dat deze uitslag zou afwijken van de kweek! Mijn vriendin zei, dus 90% kans dat het goed is… Oh ja, idd! 🙂 Kijk, daar heb je vriendinnen voor, om je te laten herinneren aan de goeie dingen!

image1

Ik kreeg een tweepersoonskamer zodat Christina kon blijven slapen, dat had Jannicke geregeld. Ja, als je denkt dat ik veel voor elkaar krijg, dan ken je haar nog niet!
Die nacht werd ik om het uur gecontroleerd of alles het aan mij nog deed. Ja mevrouw, u heeft zo’n lage bloeddruk. Ja mevrouw, dat heb ik altijd! Laat me slapen! De volgende dag lukte het me om m’n bed uit te gaan en een stukje te lopen. De huid rond mijn hechtingen zagen er ook goed en rustig uit (in tegenstelling tot mijzelf :-P) dus ze vonden het goed dat ik naar huis ging. De volgende dag belde de chirurg me op dat hij mij kwijt was! Hij was die dinsdag vrij maar was vanuit huis naar het ziekenhuis gegaan om bij mij te komen kijken, maar toen was ik al weg. Dat had hij niet eerder meegemaakt! hahaha Ik heb hem gevraagd of hij mij wilde bellen zodra de uitslag van de kweek binnen is.

De uitslag

Vrijdagochtend sta ik met mijn ene goede arm een super gezonde cake te bakken voor een hele lieve vrouw die ook net een kindje van 10 maanden heeft en een van 7 jaar. Zij had gisteren haar eerste chemo van de nog 16 te gaan…. Terwijl ik daarmee bezig ben word ik gebeld door de chirurg… “De uitslag is binnen” zegt hij. Ik zeg heel voorzichtig “oh ja!?, en je klinkt… opgelucht??” Hij zei dat deze uitslag overeenkomt met de eerste uitslag van de operatie. “Alles is schoon” Wow…. dit had ik gewoon echt niet durven dromen! En wat een raar moment om dat te horen terwijl ik voor haar nu net een cake aan het maken ben….
Ok, nu kan ik echt blij zijn… en dat zeg ik terwijl de tranen langs mijn wangen druppelen, van geluk. Het moment dat ik mijn familie vertelde dat ik kanker had was zo ontzettend heftig, dat grijpt me nog steeds naar de keel als ik daaraan terug denk. Verschrikkelijk was dat om te vertellen. Maar het voelde elke keer ook weer alsof ik dat tegen mijzelf zij, zodat het ik wist dat het echt waar was. Ik kon niet meer terug… En nu, nu schreeuw ik het van de daken, aan iedereen die het maar horen wil, IK BEN SCHOON.